Santo Paisios Athonita (lahir Arsenios Eznepidis, Farasa Asia Kecil, 25 Juli 1924 - Biara Santo Yohanes Sang Teolog Suroti - Vasilika Thessaloniki, 12 Juli 1994) adalah seorang biarawan Kapadokia Yunani abad ke-20 yang dikenal luas karena kehidupan dan kegiatan monastiknya. Klasifikasinya sebagai orang suci Gereja Ortodoks diberikan oleh Patriarkat Ekumenis Konstantinopel pada tanggal 13 Januari 2015, dan kenangannya dirayakan pada tanggal 12 Juli, hari pemakamannya. Pada tahun 2017, melalui keputusan Sinode Suci Gereja Yunani, ia dinyatakan sebagai santo pelindung senjata perantara militer.

Tahun pertama
Masa kanak-kanak
Lahir pada tanggal 25 Juli 1924 di Faras, Cappadocia, ia adalah putra Prodromos dan Eulogia-Eulabia Eznepidis. Dia telah masih delapan saudara laki-laki dan perempuan, dan ayahnya adalah seorang kepala desa. Pada tanggal 7 Agustus 1924, seminggu sebelum Farasiot berangkat ke Yunani, ia dibaptis oleh pastor paroki Arsenios, yang pada tahun 1986 Gereja Ortodoks diakui sebagai orang suci. Arsenios bersikeras dan memberikannya sendiri nama, „aby – jak mówił – zostawić mnicha na nogach”.

Pięć tygodni po chrzcie młodego wówczas Arseniosa, 14 września 1924 roku, rodzina Eznepidisów, w związku z wymianą ludności, wraz z karawanami uchodźców dotarła do małego portu Agios Georgios Keratsinios w Pireusie. Następnie udał się na Korfu, gdzie na półtora roku został tymczasowo osadzony w Kastro. Następnie przeniósł się do Igoumenitsy i trafił do Konitsy, gdzie ukończył szkołę podstawową i otrzymał świadectwo ukończenia szkoły „z oceną osiem i doskonałym zachowaniem”. Od najmłodszych lat nosił zawsze przy sobie kartkę papieru, na której notował cuda św. Arseniosa. Wykazywał szczególną skłonność do monastycyzmu i żarliwie pragnął zostać mnichem. Orang tua mówili mu: „najpierw zapuść brodę, a potem cię wypuścimy”.

Tumbuh dewasa dan militer
Antara sekarang dan masa tugasnya di ketentaraan, Arsenios bekerja sebagai tukang kayu. Ketika ia ditugaskan untuk membuat peti mati, ia, yang berbagi kesedihan keluarganya dan kemiskinan pada waktu itu, tidak meminta uang.

W 1948 roku Arsenios służył w wojsku jako radiooperator podczas wojny domowej. Dopóki nie był radiooperatorem, prosił o możliwość walki na pierwszej linii, aby niektórym członkom rodziny nie stała się krzywda. Jednak większość swojej służby odbył w specjalności radiooperatora. Dlatego też w wielu publikacjach poświęconych życiu Starszego określa się go mianem „Bożego Człowieka Pogotowia Ratunkowego”. W istocie, Starszy, powołując się na tę zdolność podczas swojej służby wojskowej jako przykład, menjawab komuś, kto kwestionował przydatność życia monastycznego, że mnisi są „radiooperatorami Boga”, co oznacza ich żarliwą modlitwę i troskę o resztę ludzkości. Z wojska został zwolniony w 1949 roku.

Kehidupan monastik
Tahun-tahun awal
Arsenios pertama kali masuk ke Gunung Athos untuk menjadi bhikkhu pada tahun 1949, sesaat setelah keluar dari militer. Namun, ia kembali ke kehidupan sekuler selama satu tahun lagi untuk merehabilitasi saudarinya, jadi ia pergi ke Gunung Athos pada tahun 1950. Awalnya, ia menetap di skete St Pantelemon, di sel Presentasi Perawan Maria yang Terberkati. Di sana ia bertemu dengan Pastor Cyril, yang adalah kepala biara dan mengikutinya dengan setia.

Wkrótce potem opuścił klasztor i skierował się do klasztoru Esfigmenos. Tam 27 marca 1954 roku odbyła się uroczystość „racioeviche” i przyjął swoje pierwsze imię, które brzmiało Averkios. I tam od razu wyróżnił się pracowitością, wielką miłością i zrozumieniem, jakie okazywał braciom, wiernym posłuszeństwem wobec starszego, pokorą, gdyż w praktyce uważał się za gorszego od wszystkich mnichów. Modlił się żarliwie. Do jego ulubionych lektur należały powiedzenia Ojców Pustyni i Abba Izaaka z Syros.

Wkrótce potem opuścił klasztor Esfigmenos i skierował się do klasztoru Filotheos, który był swoistym klasztorem, gdzie monastyrem był również jego wuj. Jednak jego spotkanie ze starszym Symeonem było katalizatorem przebiegu i kształtowania się monastycznego charakteru Paisjusza. 3 marca 1957 roku został wyświęcony na „krzyżowca” i otrzymał „Małą Kształtkę”. Wtedy też nadano mu ostatecznie imię „Paisios”, na cześć metropolity Paisiosa II z Cezarei, który był również jego rodakiem z Kapadocji.

W 1958 roku, kierując się „wewnętrznymi informacjami”, trafił do Stomio Konitsa. Prowadził tam prace, które dotyczyły heterodoksów, ale obejmowały również bantuan orang Yunani yang tersiksa dan miskin, baik dengan amal maupun dengan menghibur dan mendukung mereka secara mental dengan firman Injil. Ia tinggal selama empat tahun di Biara Suci Kelahiran Santa Perawan Maria di Stomio, di mana ia sangat dicintai oleh orang-orang di wilayah itu karena pelayanan dan karakternya.

Pada tahun 1962, ia pergi ke Gunung Sinai, di mana ia tinggal selama dua tahun di sel orang-orang kudus Galactius dan Science. Ia menjadi sangat dekat dengan orang-orang Badui, memberi mereka makan dengan uang dari hasil penjualan salib-salib kayu yang dibuatnya sendiri kepada para peziarah.

Kembali ke Gunung Athos
Pada tahun 1964 ia kembali ke Gunung Athos dan tinggal di Skete Timios Prodromos Iviron. Selama masa ini, ia adalah bawahan dari biarawan Rusia Tikhon, yang berlatih di sel Starakhovichi Salib Suci sampai kematiannya pada tahun 1968, setelah itu, sesuai dengan keinginan Tikhon, ia tetap tinggal di selnya selama sebelas tahun. Pada tahun yang sama, ia menasihati salah satu yang akan datang Basil Gontikakis, untuk menjadi kepala biara dan membantu membangun kembali biara patriarkal dan salib Stavronikita, sebuah langkah penting dalam kebangkitan monastisisme di Athos. Penatua Paisios sangat menghormati Penatuanya, Tikhon, dan selalu membicarakannya dengan penuh emosi.

W 1966 roku poważnie zachorował i został przyjęty do szpitala „Georgios Papanikolaou” w Salonikach. Przeszedł operację, w wyniku której częściowo usunięto mu płuca. W okresie do czasu wyzdrowienia i powrotu na Górę Athos, był goszczony w Świętym Klasztorze Świętego Jana Ewangelisty w Souroti. Po wyzdrowieniu wrócił na Górę Athos i w 1967 roku przeniósł się do Katounakii, a konkretnie do komórki Lavreotiko w Ypatio. Następnie został przeniesiony do klasztoru Stavronikita, gdzie znacznie pomagał w pracach fizycznych, przyczyniając się do renowacji klasztoru.

Di Panaguda
W 1979 roku opuścił skete Timios Stavros i udał się do klasztoru Koutloumousiou. Tam wstąpił do bractwa monastycznego jako uczeń-mnich. Panaguda była opuszczoną celą, a Paisios ciężko pracował, aby stworzyć celę „więzienną”, w której przebywał do końca życia. Od czasu, gdy zamieszkał w Panaguda, odwiedzały go tłumy ludzi. Faktycznie, ludzi było tak dużo, że pojawiły się nawet specjalne znaki wskazujące drogę do jego celi, aby odwiedzający nie przeszkadzali innym mnichom. Otrzymywał też zbyt wiele listów. Jak mawiał staruszek, był bardzo strapiony, bo z listów dowiadywał się tylko o rozwodach i chorobach, psychicznych lub fizycznych. Mimo napiętego grafiku, kontynuował intensywne życie ascetyczne, do tego stopnia, że mało odpoczywał, 2-3 godziny dziennie. Nadal jednak przyjmował i starał się pomagać odwiedzającym. Wykonywał też „stempelkowe” ikony, które wręczał gościom jako błogosławieństwo.

Sebagai seorang bhikkhu, ia memiliki cinta kasih dan kerendahan hati sepenuhnya. Ia membantu para tamunya, secara sederhana, untuk berpindah dari religiusitas yang dangkal ke pengalaman ontologis dari fakta Gereja. Ia peduli kepada seluruh dunia dan terutama kepada anak-anak dan kaum muda.

Ada desas-desus yang tidak berdasar bahwa banyak ular jinak yang tinggal di selnya, dan ini mungkin mitos yang ia kembangkan sendiri untuk menghindari gangguan dari para pengunjung. Menurut analisis filosofis tentang persepsi alam dalam Kekristenan, ini adalah bagian dari tradisi hagiologi ortodoks di mana orang-orang kudus memiliki persekutuan dengan hewan. Dikatakan bahwa tingkat pemahaman tentang alam yang tertanam dalam budaya Barat ini adalah sesuatu yang lolos dari narasi historis-analitis satu dimensi dari banyak filsuf Barat kontemporer.

Penyakit
Pada tahun 1966, Elder dirawat di Rumah Sakit George Papanikolaou karena bronkitis. Setelah operasi untuk mengangkatnya dan akibat penggunaan antibiotik yang kuat, Elder mengalami kolitis pseudomembran, yang membuatnya mengalami gangguan pencernaan permanen. Pada satu titik, ketika sedang mengerjakan mesin cetak di dalam selnya, ia mengalami hernia inguinalis. Ia menolak dirawat di rumah sakit dan dengan sabar menanggung penyakitnya, yang memberinya rasa sakit yang mengerikan selama empat atau lima tahun. Suatu hari, saat berkunjung ke Souroti, teman-teman dokter membawanya ke Rumah Sakit Kanker Thessaloniki Theagenio, di mana ia menjalani operasi. Sang sesepuh terus melanjutkan, terlepas dari keberatan para dokter, untuk menjalani kehidupan pertapaan yang keras dan bekerja secara fisik, yang membuat kondisinya semakin memburuk.

Po 1993 roku cierpiał na krwotoki, z powodu których odmawiał hospitalizacji, twierdząc, że „wszystko załatwi się z glebą”. W listopadzie tego samego roku po raz ostatni opuścił górę Athos i udał się do świętego klasztoru św. Jana Teologa w Suroti – Vasilika Thessaloniki na uroczystość św. Arseniosa (10 listopada). Pozostał tam przez kilka dni, a gdy przygotowywał się do wyjazdu zachorował i został przeniesiony do Theagenio, gdzie zdiagnozowano u niego guz w okrężnicy. Uznał raka za spełnienie swojej permohonan kepada Tuhan dan bermanfaat bagi kesehatan spiritualnya. Pada tanggal 4 Februari 1994, ia menjalani operasi.

Meskipun penyakitnya tidak kunjung reda, tetapi memberikan metastasis ke paru-paru dan hati, Penatua mengumumkan pada tanggal 13 Juni keinginannya untuk kembali ke Gunung Athos. Namun, demam tinggi dan sesak napas memaksanya untuk tetap tinggal.

Akhir hidupnya
Pada akhir Juni, dokter mengumumkan bahwa harapan hidupnya paling lama dua hingga tiga minggu. Pada hari Senin 11 Juli (pesta St. Euphemia) ia berkomunikasi untuk terakhir kalinya, berlutut di depan tempat tidurnya. Pada hari-hari terakhir hidupnya, ia memutuskan untuk tidak minum obat atau penghilang rasa sakit, meskipun rasa sakit yang mengerikan terkait dengan penyakitnya. Ia akhirnya meninggal dunia pada hari Selasa 12 Juli 1994 pukul 11:00 pagi pada usia 69 tahun dan dimakamkan di Biara Suci Santo Yohanes Sang Teolog di Souroti - Vasilika, Thessaloniki. Sejak itu, setiap tahun pada tanggal 11-12 Juli, pada hari pestanya, diadakan vigil di Retret Suci dengan partisipasi ribuan umat beriman.

Karya asli
Starszy Paisios napisał 4 książki, które zostały wydane przez Święty Monaster „Ewangelisty Jana Teologa” z Suroti w Salonikach. Książki te zatytułowane są:

Santo Arsenios dari Kapadokia (1975).
Hatzi-George sang Athonit Tua, 1809-1886 (1986)
Para Bapa Suci dan Gunung Athos (1993)
Letters (1994)
Apresiasi dan anak cucu
Bahkan sebelum kematian Santo Paisyus, sebuah mitos mulai terbentuk di sekitar namanya. Dalam komunitas biara Athos beberapa Para bhikkhu yang lebih tua dan para fanatik, seperti mereka yang berada di Biara Esfigmenos, sangat kritis terhadapnya. Menurut Patriark Bartholomew, Paisios adalah salah satu orang yang bertanggung jawab atas kebangkitan kembali monastisisme di Gunung Athos, yang mengalami kemunduran hingga tahun 1960-an. Ia dikenal di Yunani dan di Gunung Athos, bersama Santo Porphyry, sebagai pembuat mukjizat dan penyembuh.

Keajaiban di sekitar Paisios yang lebih tua telah membuat ratusan orang mengunjungi biara Santo Yohanes Sang Teolog di Souroti, yang juga dikenal dengan namanya, setiap hari untuk memuliakan makam di mana ia beristirahat. Ada juga lusinan buku yang beredar dengan ajaran dan nubuatnya, yang membahas topik-topik mulai dari akhir dunia hingga pembebasan Konstantinopel dan wilayah Albania dari Yunani, (khususnya benua utara) dan pembubaran Turki, serta Skopje. Minat terhadap Paisios khususnya meningkat selama krisis ekonomi Yunani.

Orang suci ini juga telah dihormati dengan acara-acara di organisasi Ortodoks di Rusia, dan sebuah buku tentang kehidupannya telah diterjemahkan ke dalam bahasa Rusia.

Pada tahun 2016, sebuah film dokumenter tentang kehidupan Santo Paisyus diproduksi oleh Studio Film POKROV Moskow dan Patriarkat Moskow dan Seluruh Rusia. Dukungan finansial untuk proyek ini disediakan oleh Federal Press and Media Agency, yang merupakan bagian dari Kementerian Telekomunikasi dan Media Federasi Rusia. Film dokumenter ini menyajikan kesaksian para uskup, biarawan dan umat awam tentang pengalaman mereka dengan St Paisyus.

W 2022 roku telewizja Mega Channel wyemitowała historyczny, biograficzny serial „Święty Paisios – z Faras do nieba”. Charakteryzował się on ogromnym przyjęciem przez telewidzów, którego pierwszy odcinek obejrzało 1 597 820 widzów, a najwyższy odsetek w danej kategorii widowni wyniósł 40,6%. W drugim odcinku oglądalność serialu wzrosła do 1 610 519 widzów. Serupa Kesuksesan diraih di Siprus, di mana serial ini ditayangkan di Alfa Siprus, di mana episode pertama melampaui 30% dalam total pemirsa, mencapai 30,6%.

Peringkat dari para Orang Suci
Pada tanggal 13 Januari 2015, Sinode Suci dan Suci dari Patriarkat Ekumenis bertemu dan memutuskan untuk mengkualifikasikan biarawan Paisios dari Gunung Athos dalam Kalender Suci Gereja Ortodoks. Pada tanggal 2 November 2017, Santo Paisios dari Gunung Athos dinyatakan sebagai santo pelindung senapan intervensi dalam tentara Yunani. Gereja paroki pertama di Yunani yang didedikasikan untuk Santo adalah gereja di Nea Ephesus di Pieria, dan di Siprus, Gereja Suci Santo Paisios Athonite dan Arsenios Kappadokou di Ekali, Limassol.